POKORA

Pokora pozwala poznać mnie samego, jakim rzeczywiście jestem człowiekiem, uświadomić, że jestem grzeszny, słaby, bezradny. To najważniejszy krok do cnoty mądrości i bezstronności we wszystkim. Jest matką wszystkich cnót. Pozwala mi uświadomić prawdę, że wszystko, co naprawdę jest ważne i wielkie w życiu jest darem, łaską, widzieć świat i siebie we właściwych proporcjach w stosunku do Boga. To rozum oświecony światłem Bożym, to uznanie, że jestem grzeszny, słaby, bezradny. Przeciwieństwem pokory jest pycha, która jest źródłem i przyczyną moich upadków. Człowiek pokorny cieszy się nieustającym spokojem,  w sercu pysznego jest ciągle zawiść i uraza. Pokora jest okiem duszy, które objawia mi mój stan, w którym aktualnie się znajduję. Kto widzi własne słabości, ten jest na drodze właściwej pokory. Pokora jest gwarancją skuteczności modlitwy. Modlitwa pokornych niebiosa przebija. Kiedyś św. Faustyna oskarżała się przed Jezusem z grzechów, których nie popełniła. I Pan skarcił ją, mówiąc, że pokora jest tylko prawdą. Nie ma w niej ani płaszczenia się, ani przesadnego oskarżania się – gdyż musimy dostrzegać w sobie dary Boże i cieszyć się z nich, byle tylko ich sobie nie przywłaszczać…
A więc pokora polega na prawdzie o nas samych. A jaka jest prawda o nas? Taka: sami z siebie jesteśmy niczym. Nasza własność to: grzech i nicość. Wszystko, co dobre, zawdzięczamy Dobremu Bogu. A więc życie w tej prawdzie – jest pokorą.

POKORA MÓWI O WIELKOŚCI CZŁOWIEKA. IM BARDZIEJ SIĘ DOSKONALIMY W POKORZE, TYM WIĘCEJ WIDZIMY WŁASNE NIEDOSKONAŁOŚCI I PRAWDĘ O SAMYM SOBIE.

„Pokora i wstyd po uczynionym grzechu daleko są milsze Bogu, niż pycha po spełnieniu dobrego uczynku” – św. Augustyn z Hippony

Przeczytaj:

Pokora to prawda

Pokora chrześcijańska 

Szczera i fałszywa pokora

Zobacz: 

http://gloria.tv/?media=494262

Więcej: 

W KAŻDEJ CHWILI MOJEGO ŻYCIA WIERZĘ, UFAM, MIŁUJĘ.